Dit likeurkarafje stamt uit het begin van de 19e eeuw de Empire periode en is omstreeks 1800-1815 gemaakt in Nederland. Het glazen likeurkarafje dat deel heeft uitgemaakt van een likeurkelder* is in een mal mondgeblazen en gevormd en zowel de stop als het karafje dragen sporen van een verfijnd verguldsel beschildering. Aan de onderzijde van het likeurkarafje zit een ruw weggeslepen pontil merk*. Het likeurkarafje weegt 214 gram meet 6.4 cm bij 6.4 cm en is zonder stop gemeten 14.5 cm hoog en inclusief stop 17.2 cm hoog. De karaf heeft gebruikssporen aan het verguldsel en de stop zit wat los.
Een *likeurkelder is een houten (mahonie of met mahonie gefineerd) kistje met ruimte voor vier of zes glazen karafjes. In het deksel zijn vaak enkele likeurglaasjes opgeborgen. De kistjes hebben om het te dragen een handvat en zijn voorzien van een slotje.
De likeurkelder ontstaat aan het begin van de achttiende eeuw in Frankrijk en is bedoeld voor het gemakkelijk en veilig vervoeren van drank tijdens het reizen.
Vanaf 1800 neemt het aantal reizen per koets of beurtschip snel toe. Het reizen duurt door de slechte wegen per koets of per schip relatief lang en velen zien een alcoholische versnapering daarom als een traktatie voor onderweg. De hoge bierprijs stimuleert de productie van nieuwe en betaalbare dranken, zoals likeurtjes die in de achttiende eeuw op de markt komen.
Een *pontil merk is een litteken, een ruwe of soms scherp aanvoelende plek dat meestal aan de onderzijde van een glazen object zit (soms zit het ook aan de zijkant). Hieronder een beschrijving van hoe het pontil merk ontstaat tijdens de fabricage van een glazen object: Het pontil merk ontstaat door een klein stukje heet glas met een stalen staf, het pontil, tegen de bodem van het nog te fabriceren glazen object te kleven zodat men het nog vloeibare glazen object kan afwerken. Als het stuk klaar is wordt deze van de pontil afgetikt en gaat de koeloven in waar het glas langzaam gekoeld wordt zodat het materiaal spanningsvrij is en niet meer spontaan kapot kan springen. Als men na (meestal) vierentwintig uur (grotere stukken hebben soms dagen nodig om af te koelen) de koeloven leeghaalt worden de stukken verder afgewerkt. Dit doet men tegenwoordig door het breukvlak van de pontil op het glazen object weg te slijpen, men slijpt het litteken glad of soms slijpt men er ter verfraaiing van het stuk er zelfs een ster in.
In de achttiende eeuw liet men het pontil litteken voor wat het was en heden ten dage geeft de aanwezigheid van een dergelijke litteken aan dat een glazen object uit de vrije hand is gevormd of geblazen en het ook uit deze tijd stamt.
