Cornelis (Kees) Okx geboren 25 april 1939 in Haarlem, Nederland, overleden 17 januari 2015 in Bretenoux, Frankrijk, was een Nederlands beeldhouwer, wandschilder, penschilder, assemblagekunstenaar, collagist, graficus, keramist, etser, schilder, tekenaar en monumentaal kunstenaar.
Kees Okx kreeg zijn opleiding aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs Amsterdam. Na zijn opleiding in 1961 bood het Maison Descartes in Amsterdam (Maison Descartes, nu Institut français NL, is een Frans instituut die de culturele samenwerking tussen Frankrijk en Nederland wil bevorderen) hem een studiebeurs aan voor een verblijf in Frankrijk om zijn studie voort te zetten. Vanaf 1965 werkte hij elk jaar in Gintrac, Frankrijk. Tevens was hij werkzaam tijdens zijn reizen door Frankrijk, Spanje, Zwitserland en in Nederland. Kees Okx vervaardigde zijn schilderijen, prenten, panelen en sculpturen waaronder muurschilderingen en keramische wanden in de abstracte stijl.
Hij was lid van de Kunstenaarsvereniging De Groep in Haarlem, kunstenaarscollectief Liga nieuw beelden en de Beroepsvereniging van Beeldende Kunstenaars BBK. Kees Okx wordt gerekend tot de “Haarlemse Vijftigers” waar ook Poppe Damave, Anton Heijboer en Frans Verpoorten deel van uit maakten.
Kees Okx werk bevindt zich in bedrijfs-, overheids- en particuliere collecties, waaronder het Frans Hals Museum Haarlem, Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans van Beuningen Rotterdam, Stedelijk Museum Bremen Duitsland, Bibliothèque nationale de France Parijs Frankrijk en het Nordjyllands Kunstmuseum Aalborg Denemarken.
Tevens heeft Kees Okx over de hele wereld exposities, groeps- en solotentoonstellingen gehad en vele prijzen en onderscheidingen gewonnen.
Mustapha Chelbi heeft boeken over het werk van Kees Okx geschreven:
L’effervescence d’être 1998
Les traces du temps 2002
Le labyrinthe 2003
L’homme du signe 2004
